Πρωταπριλιά είδα το χάρο με τα μάτια μου αλλά κανείς δεν με πίστευε
Πρωταπριλιά ήταν η ημέρα που είδα το χάρο με τα μάτια μου αλλά κανείς δεν με πίστευε, γράφει η Αναστασία.
Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενό της και την ευχαριστούμε :
«Σας έχει τύχει να πάθετε κάτι πολύ σοβαρό αλλά να είναι Πρωταπριλιά και κανείς να μην σας πιστεύει ;
Να λέτε είναι αλήθεια και να σας λένε έχεις μεγάλη φαντασία ;
Αν όχι, εύχομαι να μην το πάθετε. Γιατί εγώ την πάτησα.
Πρωταπριλιά του 2000.
Ξυπνάω, πάω κανονικά στη σχολή μου, όλη η μέρα κυλάει κανονικά σαν μια καθημερινή, μέχρι που έρχεται η ώρα να φύγω για το μάθημα των γαλλικών.
Όπου διαπιστώνω ότι αφού άλλαξε ο μήνας δεν ισχύει η κάρτα απεριορίστων διαδρομών για το λεωφορείο και δεν υπάρχει εκεί κοντά περίπτερο για να αγοράσω εισιτήριο.
Οπότε δεν μπορώ να πάω με το λεωφορείο. Άρα ; Τι μας μένει ; Ταξί.
Λέω δεν πειράζει. Για μια φορά ας πληρώσω κάτι παραπάνω. Βγαίνω στο δρόμο, σταματάω ένα καναρινί αμάξι, λέω τον προορισμό μου, μπαίνω μέσα και όλα καλά.
Φτάνουμε στον Πειραιά, πληρώνω και… τότε αρχίζουν όλα.
Κατεβαίνω και όπως πάω να κλείσω την πόρτα κλείνω μαζί και την άκρη του μπουφάν μου. Κάνω να την ανοίξω αλλά δεν προλαβαίνω. Γιατί ο ταξιτζής ανάβει τη μηχανή και φεύγει.
Και το μπουφάν μου να είναι πιασμένο με την πόρτα. Και να με τραβάει στην άσφαλτο. Να με σέρνει!
Να έχω πέσει με τα μούτρα, να μου έχουν μπει τα γυαλιά στο πρόσωπο, ευτυχώς που δεν έσπασαν τα κρύσταλλα, και να μην ξέρω αν και πότε θα σταματήσει και πόσο σοβαρός θα είναι ο τραυματισμός μου.
Αν ζήσω. Γιατί δεν είμαι σίγουρη αν θα αφήσω εκεί την τελευταία μου πνοή. Δεν ξέρω αν και πότε θα το καταλάβει ότι σέρνει έναν άνθρωπο μαζί του και θα σταματήσει.
Λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να περάσουν μπροστά από τα μάτια μου ολόκληρα τα 20 μου χρόνια.
Τελικά υπάρχουν περαστικοί που με φωνές και χειρονομίες καταφέρνουν και ειδοποιούν τον οδηγό και επιτέλους σταματάει καμία πενηνταριά μέτρα πιο κάτω. Ουφ! Σώθηκα!!!
Όμως το πρόσωπό μου είναι γεμάτο αίματα και επιπλέον δεν μπορώ να πατήσω το αριστερό μου πόδι.
Για καλή μου τύχη λίγα μέτρα πιο πάνω είναι μια κλινική. Με βάζουν μέσα για τις πρώτες βοήθειες.
Φθηνά τη γλύτωσα με λίγα ράμματα στο μέτωπο από το σκελετό των γυαλιών που μπήκε κατά το σύρσιμο και με ένα αιμάτωμα στο γόνατο.
Το οποίο έκανε το σημείο εκείνο να είναι μουδιασμένο για σχεδόν ένα χρόνο.
Και εδώ αρχίζει το δεύτερο μέρος της περιπέτειας. Το πιο ψυχοφθόρο.
Ότι έπρεπε να ενημερωθεί η οικογένεια μου.
Είχα τότε το πρώτο μου κινητό τηλέφωνο. Το έδωσα στο γιατρό για να πάρει τη μάνα μου.
Αφού της είπε ποιος είναι και τι έχει συμβεί, του λέει η μάνα μου «Ωραία τώρα. Καλό το Πρωταπριλιάτικο αστείο σας. Δώσε μου και την κόρη μου να της πω καλό μήνα».
Να προσπαθεί ο άνθρωπος να της εξηγήσει, αλλά εκείνη να γελάει. Κλείνουμε το τηλέφωνο, κανονίζω με τον άνθρωπο για την πληρωμή, γιατί δεν είχα τόσα χρήματα μαζί μου, και φεύγω.
Πάω στο φροντιστήριο που ήταν στο επόμενο τετράγωνο, για να ενημερώσω για την απουσία μου από το μάθημα και ζητάω σαν χάρη να καλέσουν πάλι τη μάνα μου,
αυτή τη φορά από το σταθερό τους μήπως επιτέλους πειστεί ότι όντως χτύπησα και ότι δεν είναι εκείνη το θύμα της φάρσας μου.
Είδαμε και πάθαμε για να της δώσουμε και εγώ και οι υπεύθυνοι να καταλάβει ότι της λέγαμε αλήθεια.
Τελικά πήρα δεύτερη φορά ταξί, πήγα στο σπίτι, εκεί βρήκα τους σπιτονοικοκύρηδες που είχε ενημερώσει η μάνα μου και έληξε η περιπέτεια μου.
Για την ιστορία να αναφέρω ότι τον οδηγό του ταξί δεν τον ξαναείδα από τότε.
Όταν του τηλεφώνησε η μάνα μου η απάντηση του ήταν «Ας πρόσεχε η κόρη σου πώς έκλεινε την πόρτα». Δεν διεκδικήσαμε και δεν πήραμε τίποτα από εκείνον.
Ούτε καν τα έξοδα για την κλινική.
Ωστόσο θέλω να ευχαριστήσω δημόσια το γιατρό που μου έδωσε τις πρώτες βοήθειες, γιατί με εμπιστεύτηκε και πλήρωσε εκείνος τα έξοδα για την περίθαλψη μου
και μετά από 1-2 μέρες βρεθήκαμε στην περιοχή που μέναμε και οι δύο και του τα επέστρεψα.
Να είναι πάντα καλά και να συνεχίσει να κάνει το λειτούργημα αυτό με τόση αγάπη για το συνάνθρωπο, όπως εκείνη την Πρωταπριλιά !!!
Όσο για εμένα, εννοείται ότι δεν σταμάτησα να κάνω φάρσες. Απλά είμαι πλέον πιο προσεκτική.
Και αν νομίζετε ότι είναι και αυτό ένα αστείο μου ή ότι η ιστορία μου είναι απίθανο να συμβεί, υπάρχουν ακόμα στο μέτωπο μου τα σημάδια από αυτή την περιπέτεια.
Καλό μήνα και να προσέχετε !!!».
Πρωταπριλιά ήταν η ημέρα που είδα το χάρο με τα μάτια μου αλλά κανείς δεν με πίστευε, γράφει η Αναστασία.
Επιλέξαμε με αυτό το κείμενο να ευχηθούμε Καλό Μήνα ! Καλή Πρωταπριλιά ! Και να προσέχουμε γιατί… και οι φάρσες έχουν τα όριά τους !
Μπορείτε να μας στείλετε κι εσείς την περιπέτειά σας, ή όποιο άρθρο σας θα θέλατε να αναρτήσουμε, στο info@artemidaspatanews.gr .
Περισσότερα σχετικά άρθρα, στην κατηγορία μας εδώ (κλικ στον σύνδεσμο).
