Απόψεις : Πένθος και γιορτές από την Αναστασία
Απόψεις : Πένθος και γιορτές από την Αναστασία.
Σήμερα, μετά από παρακίνηση της Μαριλένας μας, μοιράζομαι μαζί σας κάποιες σκέψεις μου με την ελπίδα να κάνω και άλλους ανθρώπους
να δουν κάποια πράγματα από τη δική μου σκοπιά αλλά και να διαμορφώσουν και τη δική τους προσωπική άποψη.
Ένα θέμα που μας προβληματίζει όταν έρχονται γιορτές και έχουμε χάσει “πρόσφατα” κάποιο μέλος της οικογένειας μας είναι αν τελικά “κάνει”
να κάνουμε γιορτές μα και να στολίσουμε το σπίτι, να φτιάξουμε γλυκά στο σπίτι μας, να βάψουμε αυγά το Πάσχα.
Το “πρόσφατα” το έβαλα σε εισαγωγικά γιατί είναι κάτι σχετικό. Στις κλειστές κοινωνίες όπου μεγάλωσα αλλά και που ζω εγώ,
η περίοδος του πένθους έχει δύο έννοιες. Η μία είναι οι πρώτες 40 ημέρες από το χαμό του συγγενούς μας ενώ η δεύτερη είναι μέχρι
να συμπληρωθεί ένα έτος από την ημέρα εκείνη. Η πρώτη είναι πιο έντονη, συνήθως οι γυναίκες ντυνόμαστε με ολόμαυρα ρούχα,
ενώ οι άντρες δεν ξυρίζονται για να δείξουν τον πόνο τους. Στο σπίτι απαγορεύεται η μουσική αλλά και αποφεύγουμε να παρευρεθούμε
σε κάθε είδους γιορτή μα και χαρά. Σε κάθε είδους γλέντι. Ουσιαστικά είναι το διάστημα στο οποίο προσπαθούμε να συνηθίσουμε
την απώλεια του αγαπημένου μας, ενώ προσευχόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής του. Μετά από το διάστημα αυτό η ζωή
επανέρχεται σταδιακά στους πρωτύτερους ρυθμούς της. Ωστόσο όταν έρχονται γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα ή τώρα το Πάσχα,
υπάρχουν διάφορες σκέψεις αλλά και απόψεις για το πώς “πρέπει” να τα γιορτάσουμε. Και τελικά τί είναι αυτό το “πρέπει” και ποιός
το επιβάλλει ; Ιδανικά αυτός που το επιβάλλει είναι η δική μας συνείδηση μα και οι ανάγκες και επιθυμίες των μελών της οικογένειας μας.
Αν και οι περισσότεροι ανησυχούν για το “τι θα πει ο κόσμος”, δηλαδή οι γνωστοί και οι συντοπίτες τους.
Τα “πρέπει” αλλά και τα “κάνει” προέρχονται κυρίως από τις παραδόσεις και σε μικρότερο βαθμό από αυτά που νομίζουμε ότι λέει η θρησκεία μας.
Γιατί σε αυτό υπάρχει μεγάλη διαστρέβλωση, αλλά αυτό είναι μια άλλη πολύ μεγάλη συζήτηση.
Απόψεις : Πένθος και γιορτές από την Αναστασία…
Δυστυχώς τα τελευταία 4 χρόνια, έχοντας χάσει 4 μέλη της οικογένειας του συζύγου μου έχω έρθει αρκετές φορές αντιμέτωπη
με αυτά τα “πρέπει” μα και τα “κάνει” ή για να το θέσω καλύτερα τα “δεν κάνει αφού έχεις πένθος”. Και σε όλες τις περιπτώσεις
έχω ακούσει τη συνείδηση μου, αλλά και σε συνεννόηση με τον άντρα και την κόρη μου, ακούγοντας και τις συμβουλές ατόμων
που εμπιστεύομαι την κρίση τους, έχω διαμορφώσει τη δική μου άποψη. Η οποία θα έλεγα ότι διαφέρει αρκετά από αυτή που θα περιμένατε
ίσως να διαβάσετε από εμένα. Όλα ξεκινούν από το λόγο για τον οποίο γιορτάζουμε, στολίζουμε το σπίτι μας τα Χριστούγεννα,
φτιάχνουμε γλυκά και βάφουμε αυγά το Πάσχα. Και ο λόγος δεν είναι άλλος από τον Ίδιο τον Κύριο μας Ιησού Χριστό.
Τα Χριστούγεννα όλα όσα κάνουμε είναι για να γιορτάσουμε την Γέννησή Του μα και το Πάσχα την Ανάσταση Του.
Και αυτά δεν έχουν να κάνουν με το αν εμείς θέλουμε να τιμήσουμε τους νεκρούς μας. Αυτούς τους τιμάμε σχεδόν καθημερινά.
Με τα Μνημόσυνα που τους κάνουμε, τις ελεημοσύνες ακόμα και το κεράκι που ανάβουμε για τις ψυχούλες τους στις εκκλησίες μας.
Τα Χριστούγεννα αλλά και το Πάσχα είναι οι γιορτές του Χριστού μας και όλοι όσοι πιστεύουμε σε Εκείνον έχουμε χαρά.
Αυτό για εμένα είναι αδιαμφισβήτητο. Γι αυτό και τις περιμένουμε με ανυπομονησία και αγάπη. Το μόνο που προσωπικά
δεν κάνω σε ένδειξη πένθους είναι ότι τα Χριστούγεννα δεν στολίζω τους εξωτερικούς χώρους του σπιτιού μου. Τίποτα άλλο.
Και το καραβάκι μου μαζί με το δέντρο στολίζω και τα γλυκά μου φτιάχνω μα και στην Ανάσταση του Χριστού μας πηγαίνω.
Το ίδιο ισχύει και για τις γιορτές των Αγίων μας αλλά και τα πανηγύρια που τις συνοδεύουν. Αυτά γίνονται για να τιμήσουμε
τους Αγίους μας και μόνο και είναι ανεξάρτητα από το αν εμείς διανύουμε περίοδο πένθους. Αυτό το έχουμε στις καρδιές μας και δεν φεύγει.
Ίσως μαθαίνουμε να ζούμε με τις απώλειες των δικών μας, το παίρνουμε απόφαση ότι δεν θα τους ξαναδούμε σε αυτόν τον κόσμο.
Όμως ο πόνος για το χαμό τους παραμένει. Και αυτό είναι απόλυτα ανθρώπινο. Μακάρι βγάζοντας τα μαύρα ρούχα και ξεκινώντας
να πηγαίνουμε σε γιορτές αλλά και χαρές να έρχονταν αυτοί οι άνθρωποι πίσω. Όμως δυστυχώς αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται.
Και ας μην ξεχνάμε ότι οι αγαπημένοι μας εκεί που βρίσκονται θα ήθελαν να μας βλέπουν χαρούμενους. Όπως ήθελαν και όταν ήταν εδώ κοντά μας.
Απόψεις : Πένθος και γιορτές από την Αναστασία…
Βέβαια αν κάποιος δεν νιώθει ότι θέλει να γιορτάσει λόγω πένθους είναι δική του απόφαση και είναι απόλυτα σεβαστή.
Νιώθω πολύ λίγη για να επιβάλλω εγώ σε μια μάνα που έχασε το παιδί της ή σε μια γυναίκα που έχασε το σύντροφο
με τον οποίο έζησε μια ολόκληρη ζωή αλλά και απέκτησε μαζί του παιδιά και εγγόνια ότι σήμερα έχουμε γιορτή για τον Άγιο
και “πρέπει” να χορέψει. Ξεκαθάρισα από την αρχή ότι όλο αυτό εξαρτάται από τι προστάζει η καρδιά μας ενώ δεν πρέπει κανείς
να το κρίνει. Πόσο μάλιστα η ελαχιστότητά μου.
Κλείνοντας θα μου επιτρέψετε να μοιραστώ μαζί σας δύο χαρακτηριστικά περιστατικά που διαμόρφωσαν την άποψη μου αυτή.
Το πρώτο συνέβη πριν από 4 χρόνια σε ένα εξωκλήσι έξω από το Λεωνίδιο Αρκαδίας. Ανήμερα του Αγίου Γεωργίου είχαμε βρεθεί
εκεί με φιλική οικογένεια. Στο εκκλησάκι που γιόρταζε μετά από το τέλος της Θείας Λειτουργίας είχαν φέρει όργανα μα και τραγουδιστές.
Πριν ξεκινήσει ο χορός ο ιερέας εκεί ζήτησε από όλο τον κόσμο να χορέψει ακόμα και από εκείνους που είχαν πένθος
γιατί ο χορός αυτός δεν ήταν για να εκφράσουν τη χαρά τους για κάτι άσχετο, ούτε ήταν ασέβεια προς τους νεκρούς τους.
Ήταν για τον Άγιο. Χορεύοντας τιμούσαν τον Άγιο Γεώργιο που γιόρταζε.
Απόψεις : Πένθος και γιορτές από την Αναστασία…
Το δεύτερο περιστατικό το έζησα πριν από ακριβώς 3 χρόνια. Μέσα Μαρτίου έφυγε από τη ζωή ο αδελφός του άντρα μου
σε όχι μεγάλη ηλικία. Οι 40 ημέρες από το χαμό του που έπρεπε να κάνουμε και το μνημόσυνο ήταν ακριβώς την Παρασκευή
μετά από το Πάσχα. Και ο ιερέας μου ζήτησε να βάψω κόκκινα αυγά αλλά και να φτιάξω κουλουράκια αντί για κόλλυβα και να τα έχω
μαζί μου στο κοιμητήριο την ημέρα του μνημόσυνου. Και μάλιστα μου το τόνισε. Ότι ήθελε αυτά να τα ετοιμάσω εγώ. Στο δικό μου σπίτι.
Που εγώ γνωρίζοντας τις παραδόσεις δεν σκόπευα να κάνω κάτι τέτοιο λόγω του πένθους. Μου εξήγησε όμως για ποιο λόγο
γιορτάζουμε και υπάκουσα στην προσταγή του. Και πράγματι, την Μεγάλη Πέμπτη έβαψα τα αυγά μου, έφτιαξα κανονικά
τα κουλουράκια μου ενώ κράτησα μερικά χωριστά για το μνημόσυνο. Όταν ήρθε εκείνη η ώρα, μετά από το τέλος της τελετής
πρώτος ο ιερέας πήρε κόκκινο αυγό από το καλάθι και μέσα στο κοιμητήριο τσούγκρισε μαζί μου ευχόμενος Καλή Ανάσταση
σε όλους τους νεκρούς μας και λέγοντας το “Χριστός Ανέστη”. Το ίδιο έκαναν και όλοι όσοι ήταν εκεί μαζί μας. Και φεύγοντας
κεράστηκαν από τα κουλουράκια που είχα φτιάξει. Το ίδιο θα ευχηθώ και εγώ.
Καλή Ανάσταση σε ζώντες και κεκοιμημένους. Πενθούντες και μη.
Απόψεις : Πένθος και γιορτές από την Αναστασία.
