Αγαπητοί επισκέπτες των τουριστικών προορισμών – Αναστασία
Αγαπητοί επισκέπτες των τουριστικών προορισμών – Αναστασία.
Αύγουστος… Ο μήνας που κατά παράδοση αδειάζουν τα αστικά κέντρα και γεμίζουν τα νησιά. Όπως γνωρίζετε ζω μόνιμα
τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια σε ένα πανέμορφο νησί, κέντρο υποδοχής τουριστών. Και όντας συνέχεια σε δουλειές με πάρα πολύ κόσμο
βλέπω καθημερινά δεκάδες ευτράπελα αλλά δέχομαι και πολλά παράπονα. Σήμερα όμως ήρθε η δική μου σειρά να γκρινιάξω.
Όχι μόνο για αυτά που κάνουμε αλλά και για όσα εμείς οι ίδιοι δεν πράττουμε.
Για να καταλάβετε τι εννοώ. Πάμε στην παραλία και βλέπουμε σκουπίδια και αποτσίγαρα. Και εκεί που δεν υπάρχουν κάδοι
αλλά και εκεί που ο εκάστοτε δήμος έχει τοποθετήσει. Ποιος τα πέταξε; Εγώ, εσύ, ο διπλανός. Πόσο δύσκολο είναι να πάρεις
μια σακούλα και φεύγοντας να πετάξεις τα σκουπίδια σου; Πόσο δύσκολο είναι εσύ φίλε καπνιστή να πάρεις ένα τασάκι ατομικό;
Ή να πάρεις ένα μικρό βαζάκι που κλείνει, να βάλεις ένα μικρό βότσαλο και να σβήνεις εκεί το τσιγάρο σου;
Βλέπουμε τους δρόμους βρώμικους. Και λέμε ότι το μέρος αυτό δεν είναι καθαρό. Θα ήταν πολύ καλύτερο αν αντί να πετάξουμε
κάτω το σκουπίδι μας να το κρατήσουμε μέχρι τον πλησιέστερο κάδο. Ή αντί να πετάξουμε με στυλ τη γόπα του τσιγάρου μας
στο δρόμο, να την πετάξουμε στο τασάκι στο εκάστοτε μαγαζί.
Πάμε σε ένα εστιατόριο ή μια καφετέρια και βλέπουμε την τουαλέτα λερωμένη. Εκτός από ακραίες περιπτώσεις, οι υπεύθυνοι
φροντίζουν οι τουαλέτες να είναι καθαρές. Όμως δεν μπορεί ο κάθε υπάλληλος να πηγαίνει πίσω από τον κάθε πελάτη για να δει
αν εκείνος την άφησε καθαρή ή επέλεξε να κάνει την ανάγκη του στο πάτωμα και στα πλακάκια του τοίχου. Γι’ αυτό αγαπημένε μας πελάτη
φρόντισε να αφήσεις για τον επόμενο την τουαλέτα τόσο καθαρή όσο θα ήθελες να την βρεις εσύ από τον προηγούμενο.
Κάποια στιγμή έβαλα τις φωνές σε έναν κύριο που αποφάσισε να ακουμπήσει το παπούτσι του πάνω στη λευκή καρέκλα
για να δέσει το κορδόνι του, ενώ πολλές φορές βλέπω παιδιά αλλά και μεγάλους να ακουμπάνε με τα παπούτσια τους στο κάθισμα
που θα πάει ο επόμενος. Ο οποίος θα πει ότι το μαγαζί έχει βρώμικες καρέκλες. Πού να ήξερε ότι εγώ τις καθαρίζω συνέχεια αλλά υπάρχουν
οι ασυνείδητοι που ακουμπάνε πάνω τα βρωμοπάπουτσά τους και οι καρέκλες δεν καθαρίζουν…
Εσύ φίλε μου, που αφήνεις το παιδί σου να κάθεται με τα παπούτσια πάνω στην καρέκλα θα του επέτρεπες να καθίσει
αν ο προηγούμενος την είχε αφήσει στο χάλι που την άφησες εσύ;
Γκρινιάζουμε για το κυκλοφοριακό χάος και για το ότι δεν τηρείται το μέτρο του δακτυλίου. Γιατί όμως όση ώρα είναι στο κέντρο
τα όργανα της τάξης δεν περνάει κουνούπι και μόλις φεύγουν γίνεται χαμός; Μήπως θέλετε έναν αστυνομικό πάνω από το κεφάλι σας για να βάλει τάξη;
Στις μεγαλύτερες πόλεις όλοι κάποια στιγμή έχουμε αγανακτήσει από το κυκλοφοριακό. Και από τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Ποιος φταίει; Ο δήμος; Η αστυνομία που δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα σε 1.598 σημεία που διπλοπαρκάρουν ή εγώ
που βαριέμαι να κάνω 5 βήματα παραπάνω για να πάω να κάνω τη δουλειά μου.
Όταν δούλευα σε πλυντήρια ξενοδοχείου το μόνιμο πρόβλημα μου ήταν οι πετσέτες που οι κύριες χρησιμοποιούσαν αντί για μαντηλάκια
ντεμακιγιάζ και δεν καθάριζαν με τίποτα με αποτέλεσμα να βγαίνουν άχρηστες. Ενώ είχε τύχει να πετάξω και πετσέτες που είχαν χρησιμοποιήσει
αντί για χαρτί υγείας και ήταν γεμάτες με ακαθαρσίες. Και ρωτώ εγώ τώρα. Στο σπίτι σας έτσι κάνετε; Και μετά θα σας φταίει ο ξενοδόχος
αν σας χρεώσει την πετσέτα που λερώσατε και δεν μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί; Για σκεφτείτε το λίγο.
Αγαπητοί επισκέπτες των τουριστικών προορισμών, αντιμετωπίστε το ξενοδοχείο σαν το σπίτι σας.
Και το πρωί στον μπουφέ μην διαμαρτύρεστε γιατί στα φρούτα δεν έχει μανταρίνι. Γιατί ούτε και στο σπίτι σας έχετε μανταρίνια αυτή την εποχή.
Όταν πάτε στο φούρνο μην τα βάλετε με τον υπάλληλο γιατί στις 3 το μεσημέρι δεν υπάρχει η τυρόπιτα που φάγατε εχθές το πρωί και σας άρεσε.
Στο σούπερ μάρκετ παίρνετε κεράσια από το μανάβικο τα δοκιμάζετε και πετάτε τα κουκούτσια όπου βρείτε. Ή παίρνετε ένα είδος,
το μετανιώνετε και το αφήνετε όπου να ναι. Με αποτέλεσμα να βλέπεις π.χ. σερβιέτες στο ράφι με τις παιδικές τροφές.
Έχετε δουλέψει ποτέ σε σούπερ μάρκετ για να δείτε πόσο δύσκολη είναι αυτή η δουλειά; Ειδικά σε περιόδους αιχμής;
Και ότι αν το κάνουν 10 άτομα αυτό τότε οι υπάλληλοι δεν θα κάνουν άλλη δουλειά από το να τρέχουν πίσω από τον κάθε πελάτη. Και όταν έρθει η σειρά σας
στον πάγκο των τυριών μην κάνετε 452 χρόνια να αποφασίσετε τι τυρί θα βάλετε στο τοστ σας και κάνετε σαν να διαλέγετε γαμπρό.
Γιατί έτσι κάνετε μια ουρά τεράστια. Ένα τυρί είναι. Θα το φάτε. Και αν δεν σας αρέσει την επόμενη φορά θα επιλέξετε κάποιο άλλο.
Έρχεστε στην καρδιά του Αυγούστου στους καλοκαιρινούς προορισμούς και γκρινιάζετε στα παιδιά που είναι στα beach bar
ότι έκαναν πάνω από 5 λεπτά να σας εξυπηρετήσουν ή ότι ο καφές σας έχει 7 παγάκια και όχι 5 που ζητήσατε. Δοκιμάστε να δουλέψετε
για μισή ώρα κάτω από τον ήλιο όταν η θερμοκρασία υπό σκιά αγγίζει τους 40 βαθμούς και μετά ελάτε να μιλήσουμε.
Και επειδή η λίστα με τα όσα ζούμε καθημερινά οι εργαζόμενοι σε τουριστικά μέρη είναι ατελείωτη, θα σας πω τη λέξη κλειδί, ΣΕΒΑΣΜΟΣ.
Σεβασμός προς τους υπαλλήλους που μας εξυπηρετούν και ΔΕΝ μας υπηρετούν. Σαν να ήταν τα παιδιά ή τα αδέλφια μας στη θέση τους.
Σεβασμός στους χώρους που χρησιμοποιούμε όπως ακριβώς θα κάναμε και στα σπίτια μας. Ας αφήσουμε για τον επόμενο το χώρο όπως θα θέλαμε να τον βρούμε από τον προηγούμενο.
Καλές διακοπές, καλά μπάνια αλλά και καλά μυαλά !
Αναστασία
Υ.Γ. Αν όλα αυτά που μόλις διαβάσατε σας φαίνονται ακραία, για εμάς στους τουριστικούς προορισμούς είναι η καθημερινότητα μας.
Αγαπητοί επισκέπτες των τουριστικών προορισμών – Αναστασία.
