Βιβλίο : Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι του Όσκαρ Ουάιλντ
Βιβλίο : Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι του Όσκαρ Ουάιλντ.
Για το βιβλίο με τίτλο «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» του συγγραφέα Όσκαρ Ουάιλντ, των εκδόσεων Εμπειρία Εκδοτική,
γράφει την άποψή της η συνεργάτης μας Θεώνη Κωνσταντοπούλου, Καθηγήτρια Γαλλικών.
Ας ξεκινήσω όμως με δύο λόγια για τον συγγραφέα με πληροφορίες από το διαδίκτυο
Ο Όσκαρ Ουάιλντ ( 16 Οκτωβρίου 1854 – 30 Νοεμβρίου 1900 ) ήταν Ιρλανδός μυθιστοριογράφος, ποιητής, δραματουργός μα και κριτικός.
Γεννημένος στο Δουβλίνο από γονείς διανοούμενους, ακολούθησε κλασικές σπουδές, ρέποντας προς το κίνημα του Κλασικισμού. Έγινε γνωστός
για την ενασχόλησή του με το ανερχόμενο ρεύμα του Αισθητισμού, ένα κίνημα άρτια συνδεδεμένο με την τέχνη αλλά και τη λογοτεχνία του 19ου αιώνα στη Βρετανία.
Αποτελούσε είδος διαμαρτυρίας κατά της ιδέας ότι η τέχνη πρέπει να υπηρετεί κάποιον ανώτερο σκοπό καθώς και έχει ρομαντικές ρίζες.
” ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΟΥ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΪ ” είναι το μοναδικό δημοσιευμένο μυθιστόρημά του. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1890 σε περιοδικό
της εποχής ενώ προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στη βρετανική κοινωνία, η οποία θεώρησε πως ο συγγραφέας πρόσβαλε την ηθική της.
Οι κριτικές που έλαβε ήταν κάκιστες. Το μυθιστόρημα απέκτησε γρήγορα τη φήμη «σαχλού, εμετικού, βρόμικου, θηλυπρεπούς μα και μολυσμένου δημιουργήματος».
Ο Όσκαρ Ουάιλντ προέβη σε αναθεώρηση της ιστορίας, έκανε σημαντικές αλλαγές ενώ πρόσθεσε και μια εισαγωγή γεμάτη αφορισμούς αλλά και σαρκασμό.
Ας περάσουμε όμως σιγά σιγά στην ιστορία του βιβλίου…
Πρωταγωνιστής είναι ο Ντόριαν Γκρεϊ, ένας νεαρός άντρας απαράμιλλης ομορφιάς ο οποίος είναι στο σπίτι του Μπάζιλ Χόλγουορντ,
ενός ζωγράφου, ποζάροντας για το πορτρέτο του και καταγοητεύοντας τον ζωγράφο ολοένα και περισσότερο.
Μαζί τους είναι για πρώτη φορά ο Λόρδος Χένρι Γουότον, φίλος του ζωγράφου. Ο Ντόριαν σαγηνεύεται από την έντονη προσωπικότητα
καθώς και τις ιδέες του Λόρδου Χένρι, για τον οποίο το μοναδικό πράγμα που έχει αξία είναι ο ηδονισμός, η ομορφιά μα και η ικανοποίηση των αισθήσεων.
” Τίποτα δεν μπορεί να γιατρέψει την ψυχή εκτός από τις αισθήσεις, όπως ακριβώς τίποτα δεν μπορεί να γιατρέψει τις αισθήσεις εκτός από την ψυχή. “
” Τώρα δεν το νομίζετε. Κάποια μέρα, όταν θα’ σαστε γέρος, ρυτιδωμένος και άσχημος, όταν οι σκέψεις θα’ χουν αυλακώσει το μέτωπό σας και το πάθος
θα’ χει στιγματίσει τα χείλη σας με τις αποκρουστικές του φλόγες, θα το νιώσετε σαν κάτι τρομερό. Τώρα, όπου κι αν πηγαίνετε, τους γοητεύετε όλους.
Λέτε πως θα γίνεται πάντα αυτό; […] Όταν τα νιάτα περάσουν, η ομορφιά σας θα χαθεί μαζί τους, και τότε θ’ ανακαλύψετε ξαφνικά πως δεν έχετε πια θριάμβους.
Ή θα αναγκαστείτε να μείνετε ικανοποιημένοι με μέτριους θριάμβους. Κι όσο θα θυμάστε τους παλιούς, αυτοί θα σας φαίνονται πιο πικροί κι από ήττες. ”
Στη συνειδητοποίηση πως μια μέρα η ομορφιά του θα χαθεί, ο Ντόριαν κλονίζεται αλλά και νιώθει μια σφοδρή επιθυμία να πουλήσει την ψυχή του
με αντάλλαγμα να μείνει πάντα νέος. Εύχεται ο χρόνος που περνά να αυλακώνει το πρόσωπο του πορτρέτου και όχι το δικό του…
” Τι θλιβερό! Τι θλιβερό! Θα γίνω γέρος, αποκρουστικός, απαίσιος. Όμως αυτό το πορτρέτο θα μείνει πάντα νέο. Δεν θα γεράσει ποτέ περισσότερο
απ’ όσο είναι τώρα…Α, να μπορούσε να γίνει το αντίθετο! Αν γινόταν να έμενα εγώ για πάντα νέος και να γερνούσε το πορτρέτο! Γι’ αυτό, γι’ αυτό θα έδινα τα πάντα!
Ναι, δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που δεν θα έδινα! Θα έδινα και την ψυχή μου ακόμα! ”
Ο Ντόριαν νέος μα και όμορφος ζει μια έκλυτη ζωή ακολασίας επιδιδόμενος σε ενα συνεχές κυνήγι των αισθήσεων ακολουθώντας πίστα τις διδαχές του Λορδου Χένρι.
” Αιώνια νιάτα, ατελείωτο πάθος, λεπτές αλλά και μυστικές απολαύσεις, άγριες χαρές και πιο άγρια ακόμα αμαρτήματα -του ήταν γραφτό να τα χαρεί όλα αυτά.
Το πορτρέτο θα επωμιζόταν το βάρος της ντροπής του. Αυτό ήταν όλο. ”
Κάθε μέρα και κάθε νύχτα που περνά μα κυρίως κάθε αμαρτία που διαπράττει παραμορφώνει οικτρά το πορτρέτο του.
Και ο Ντόριαν ενώ δεν αντέχει να κοιτά την ασχήμια της ψυχής του, όταν βλέπει το πρόσωπό του στον καθρέφτη ξέχνα όλα τα αμαρτήματα που μολύνουν
την ψυχή του και αναζητά την επόμενη απολαυστική εμπειρία του. Ο πίνακας ομως είναι ο καθρέφτης της ψυχής του, το ορατό έμβλημα
της συνείδησης του και κάποια στιγμή ο Ντόριαν καταλαβαίνει πως ο δρόμος της ματαιοδοξίας έχει τελικά πολύ υψηλό τίμημα.
Νιώθει την επιθυμία να γίνει καλός άνθρωπος. Μάλιστα κάνει και μια καλή πράξη -κατ’ εκείνον.
” Η ομορφιά του ήταν που τον είχε καταστρέψει, η ομορφιά και η νιότη που είχε προσευχηθεί γι’ αυτά. Αν δεν υπήρχαν αυτά, η ζωή του
μπορεί να έμενε αμόλυντη. Η ομορφιά του δεν ήταν παρά μια μάσκα, η νιότη του ένας εμπαιγμός. Τι ήταν η νιότη στην καλύτερη περίπτωση;
Μια πράσινη, μια ανώριμη εποχή, μια εποχή ρηχών ψυχικών διαθέσεων και αρρωστημένων σκέψεων. Γιατί είχε φορέσει τη λιβρέα της;
Η νιότη τον είχε καταστρέψει. ”
Έχει περάσει από το μυαλό σας πόσο πολύ μπορεί να αρρωστήσει την ψυχή μας το να κάνουμε κακό στους ανθρώπους γύρω μας;
Ενώ έχει περάσει ποτέ από το μυαλό σας πώς είναι να σας καλεί η ψυχή σας σε απολογία;
Μπορείτε άραγε να καταλάβετε πραγματικά πως η μόνη κατάληξη είναι η καταστροφή αν επιλέξετε το δρόμο της ανηθικότητας;
Τελικά…τι ωφελεί αν κερδίσει κάποιος όλον το κόσμο αν είναι χάσει την ψυχή του…; ”
Βιβλίο : Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι του Όσκαρ Ουάιλντ.
