Βιβλίο : Ένας πολύ γλυκός θάνατος της Simone de Beauvoir
Βιβλίο : Ένας πολύ γλυκός θάνατος της Simone de Beauvoir.
Για το βιβλίο με τίτλο «Ένας πολύ γλυκός θάνατος» της Simone de Beauvoir, των εκδόσεων Μεταίχμιο, γράφει την άποψή της
η συνεργάτης μας Θεώνη Κωνσταντοπούλου, Καθηγήτρια Γαλλικών.
Η Simone de Beauvoir υπήρξε Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος, διανοούμενη, ακτιβίστρια μα και φεμινίστρια.
Στο έργο της “ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ” εγκαταλείπει τις αφηγηματικές τεχνικές ενώ εστιάζει στο πιο αρχαίο
υλικό της λογοτεχνικής αφήγησης : τον πόνο, τον ανθρώπινο πόνο που προκαλείται από τον θάνατο.
Η Σιμόν γίνεται η κόρη που πονά για την απώλεια της μάνας, μια απώλεια που προκαλεί δεκάδες διαφορετικά συναισθήματα μέσα της.
Το βιβλίο αποτελεί μία αυτοβιογραφία. Η Σιμόν εξιστορεί τον επώδυνο θάνατο από καρκίνο της Φρανσουάζ ντε Μποβουαρ σε ηλικία εβδομήντα επτά ετών.
” Ήταν µια όµορφη φθινοπωρινή µέρα, ο ουρανός καταγάλανος, εγώ όµως βρισκόµουν σ’ έναν βαρύ, µολυβένιο κόσµο·
συνειδητοποίησα πως το ατύχηµα της µάνας µου µε είχε επηρεάσει πολύ περισσότερο απ’ όσο περίµενα, χωρίς να ξέρω το γιατί.
Η περιπέτεια αυτή την είχε βγάλει από το πλαίσιο όπου την είχα τοποθετήσει, από τον ρόλο της, από τις παγιωµένες, αναλλοίωτες εικόνες
όπου την είχα φυλακίσει. Την αναγνώριζα στο κατάκοιτο κορµί της, µα δεν αναγνώριζα τον οίκτο αλλά και την ταραχή που προκαλούσε εντός µου. ”
Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης θα δείτε να βγαίνουν, από το χρονοντούλαπο της μνήμης, αναμνήσεις
από την παιδική της ηλικία καθώς και οικογενειακές στιγμές που χαράχθηκαν βαθιά μέσα στην ψυχή της.
Η Σιμόν έζησε τις τελευταίες ημέρες της μητέρας της, μιας γυναίκας που έζησε από μικρή μια ζωή περιορισμένη,
με αυστηρές αρχές, επαρχιακά ήθη, χρηστοήθεια μα και ηθική της σχολής καλογραιών.
Η Φρανσουάζ ντε Μποβουαρ έζησε πολλές απογοητεύσεις και πίκρες, γεγονός που εξηγεί γιατί έγινε τόσο μυγιάγγιχτη και τόσο πικρόχολη.
Ήταν μια γυναίκα γεμάτη αντιφάσεις που ένιωθε συνεχώς μειονεκτικά.
Μια γυναίκα που υποστήριζε πως έζησε όλη της τη ζωή για τους άλλους ενώ αντίθετα η Σιμόν πίστευε πως εκείνη είχε ζήσει
μέσα από τους άλλους. Γι’ αυτό και ήταν τόσο κτητική και αυταρχική. Αλλά και μια γυναίκα που έζησε τελικά ενάντια
στον εαυτό της, γεμάτη ορμές η οποία σπατάλησε όλη της την ενέργεια στο να καταπιέζει τους άλλους κι αυτή η καταπίεση γεννούσε μέσα της την οργή.
” Η αγάπη που έτρεφε για µας ήταν βαθιά και αποκλειστική, και ο πόνος µε τον οποίο τη βιώναµε ήταν αποτέλεσµα των δικών της εσωτερικών συγκρούσεων […]
Δεν ήθελε να µας κάνει να υποφέρουµε, ήθελε απλώς να αποδείξει στον εαυτό της ότι ασκούσε πάνω µας εξουσία. ”
Η σχέση μάνας και κόρης δεν ήταν καθόλου εύκολη…
Από πολύ νωρίς η σεµνοτυφία της Φρανσουάζ είχε παγώσει τα αισθήματα της Σιμόν.
Η απιστία της Σιμόν απέναντι στο Θεό προκαλούσε δάκρυα στα μάτια της μητέρας της, η οποία ζητούσε από τον κόσμο
να προσευχηθεί για την ψυχή της κόρης της, γεγονός που ερέθιζε ολοένα και περισσότερο την Σιμόν.
Η σιωπή μεταξύ τους βαριά και απροσπέλαστη.
Τέσσερις εβδοµάδες νοσηλεύτηκε η μητέρα της Σιμόν πριν το φευγιό της, τέσσερις εβδομάδες
που την κληροδότησαν με εικόνες, εφιάλτες και οδύνες που θα κρατούσαν μια ζωή…
” Δύσκολο πράγµα να πεθαίνεις όταν αγαπάς τόσο πολύ τη ζωή. ”
Γιατί όμως την κλόνισε τόσο πολύ ο θάνατος της μητέρας της αφού δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις;
Γιατί πολύ απλά ο δεσμός τους ήταν άρρηκτος : είχαν μια σχέση εξάρτησης, αγάπης και μίσους.
Κλείνοντας θα ήθελα να σας παραθέσω κάποια αποσπάσματα που συγκράτησα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης αυτού του βιβλίου:
” Δεν υπάρχει φυσικός θάνατος· τίποτε απ’ όσα συµβαίνουν στον άνθρωπο δεν είναι ποτέ φυσικό, αφού η φυσική παρουσία του
επαναδιαπραγµατεύεται τον κόσµο. Όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί. Για κάθε άνθρωπο όµως ο θάνατός του είναι ένα δυστύχηµα και, ακόµα
κι αν τον γνωρίζει και συναινεί σε αυτόν, µια παράλογη, βίαιη πράξη. ”
Ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα, μια καταβύθιση στα ταραγμένα νερά μιας ψυχής που θα σας δώσει πολλή τροφή για σκέψη…
Βιβλίο : Ένας πολύ γλυκός θάνατος της Simone de Beauvoir.
